Nakuha ko ‘yung midnight metro na ‘to… walang tama? Eh kung saan ang tama? Sa kanto ng Kowloon sa Maynila? 😅 Nandito lang ako nang mag-isa sa bench na may paa’y sira’t lalake na nagmumula sa isip ko—hindi yung makeup o hashtag… pero yung hininga mo nang mahirap mabuhos ang alaala ni Nanay.

Yun ‘yung moment na tinatapon mo ng camera… pero wala nang crew! Wala nang lights! Pero meron pa ring soul—sa bawat blink ng shutter… parang Chopin naglalaro sa likod ng gusot.

Kaya nga lang—kung sino ang nakakasalita? Ang mama mo ba? O siya? 🤔 Comment section: Ibigay mo ‘yung huling larawan na di mo nasaluban… Baka ikaw rin nakikita dito?

Banana? Oo nga.

Sabi ko lang, ‘di ba nakakaloka yung scene na ‘to? Red silk? Bananas sa umaga? Parang drama series na may twist sa kape at kumot.

Ano ba talaga ang quiet rebellion? Kasi ako naman… Nag-almusal ako ng banana dati habang naglalakad papunta sa trabaho. ‘Wala akong red silk… pero ang ganda nung moment.

Dapat bang magpaka-dramatic para makita?

Hindi po. Ang ganda ng post na to ay ‘di dahil may protest sign, dahil may banana at light na bumabagtas sa kisame.

Parang sinabi niya: ‘Ako lang talaga.’ At parang sumagot ang mundo: ‘Oo nga… ikaw.’

So what’s your silent rebellion?

Kung ikaw ay may isang bagay na ginawa mo nang walang kapwa nakikinig, nanood ka lang ng araw na bumababa… sa isang bintana… sa isang banana… sa sarili mo.

Sabi ko: ‘Iyon ang pinaka-makapagpapalit ng buhay.’ Ano kayo? Comment kayo! 😂🍌🌅