Lumang Buhos na Liwan
The Day I Stopped Editing My Face: A Quiet Truth in Digital Portraits from Vietnam
Nakalimutan ko na yung filter… Hindi ko na sinmooth ang mukha ko! Bakit? Kasi nung tinignan ko yung sarili kong refleksyon sa araw—nandito lang ang totoo: ang tawa kong mata… hindi yung ‘perfect’ na mukha sa Instagram.
Ang mama ko noon ay sabi: ‘Ang beauty ay nasa paghinga mo bago umiyak.’
Kaya ngayon… walang AI. Walang edit. Walang pressure.
Yun lang ang orihinal na ‘me’ na hinahanap ko.
Kayo咋看? Comment section na lang kayo magpapaskil!
She Wears No Filter: A Quiet Moment of Light and Lace in Bangkok’s Morning
Sana all ngayon walang filter? 😅 Kasi ‘yung pagkikis niya… di naman pose! Ang paa niya’y parang tula na nagsasabi sa dilim: ‘Hindi ako model… ako’y witness sa katahimikan.’ Ang light sa dawn? Parang umiibig sa kanyang balat—walang glamor, walang viral hype… just her. Just us. Sana lahat tayo ganito: walang filter… puso lang. Kayo咋看? Comment section na lang pala ang totoo!
#WalangFilter #DawnSaBangkok #PusoLang
Giới thiệu cá nhân
Ako ay isang taga-Manila na naghahanap ng kagandahan sa simpleng sandali—hindi sa filter, kundi sa totoo. Bawat kahigpit na liwan, bawat balat na may kuwento, ay isang tula. Nagtatanim ako ng tiwala sa bawat babae na takot magpahiwala sa sarili. Kasama ang awit ng hangin at liwan, tinitiyak ko: Ang kagandahan ay hindi ipinagkakailangan—ito’y inaasam.