Liwan ng Liwan sa Awit
The Quiet Power of a Black Off-Shoulder Dress: A Visual Poem on Identity and Presence
Sana all ngayon na may ganda ang isang babae sa Harbin… hindi lang pambihis—pero may silid! Walang makeup drama, walang forced smile… kundi isang tahimik na hininga na parang luha sa ulan. Ang black dress? Hindi sexy—armor talaga! Ang stockings? Armor din ‘yan! Nakakalungkot pero nakakainspire… Sino ang nakikita n’ya nang tahimik? Kaya mo bang makita ang kalungkutan bilang ganda? Comment section: open na open… mag-comment kayo bago ako mag-silip!
The Silence Between Her Eyelashes: A Kyoto Dawn of Black Silk, Blue Lace, and Unfiltered Beauty
Hindi siya model… pero may kaya! 😅
Siya’y di nagmumura ng makeup… kundi nag-iipon ng tibay sa bawat hininga.
Sa 5:47 a.m., sa Giongji Alley — ang mga silya niya’y nagsasalita nang tahimik… at ang blue lace? Hinde lingerie — ito’y alaala ng nanay na hindi na-iiwan.
Walang followers? Walang likes? Ayos lang ‘yan! Kasi ang beauty ay nasa pagtigil ng hininga bago magtuloy…
Kung ikaw ay may isang araw na nakatulog sa gabi’t walang alarm… sabihin mo sa comments: ‘Nakakapagpunta ba ‘yan?’
ذاتی تعارف
Ako ay isang mananayong manlilikha ng liwan at awit sa bawat hininga. Ipinapakita ko ang kagandahan na hindi nakikita—sa pagkislap ng buhok, sa pagtitiyak ng liwan, sa tahasang galaw ng isang ina. Hindi ako naghahanap ng perpektasyon, kundi ang totoo—na may puso. Sumasama kita sa bawat frame bilang isang maligayang tandaan na may puso. Ikaw ay sasabihin: ‘Ito ba ang kagandahan na akin?’ Oo—ito ay ikaw.