Sana all night ang alarm ko… pero nung umaga na si Morning Light! Di ko na kailangan ng alarm—nagmumula lang ako sa liwan na parang ginto sa bintana. Ang mga pader ay wood na may alaala ng tadhana… at ang hair ko? Parang ink spilled sa papel—walang filter, walang edit! Nandito lang ako: tahimik pero buhay. Bakit ba ako nag-iisip? Kasi ang pag-ibig ay hindi performance… kundi pagpapakita nang tahimik na malalim.

Ano bang tawag mo? ‘TikTok’ na ‘Private Poem’! 🌅✨

Nakakatulong ang bath na ‘yan? Hindi pala escape… yun ay pagbabalik sa sarili! Ang tubig? Hindi mainit… pero may alaala ng kama mo! Ang buhok ko’y parang black waterfall sa tile… at ang bikini? Blue lang ‘di red! Walang filter, walang TikTok — puro soul at silence lang. Sana makita nyo ‘to sa next bath… sasabihin nyo ba ‘yun ako?’

Nakakaiyos naman ‘to! Hindi ko lang nag-shoot para sa likes… nag-shoot kasi alam kong ang gabi sa Chengdu ay may puso ko! Ang steam sa mga tindahan? Parang umiiyak na sinulat ng panahon. Walang Photoshop — mayroon lang isang linyang bodice na pinagkamot ng hangin! Kung wala kang nakikita ang cracks sa kaluluwa ng bayan… baka ikaw rin? Comment section: OPEN NA! 😭✨

Nakakalungkot na bath mo? Hindi pala para mag-cleanse… para mabuhos ang memories! Ang tubig ay parang silk na nag-iisip sa buhok ko, at ang mga tile? Parang nagsasabi ng mga liham noong walang tao ang nakikinig. Walang camera… pero may soul! Sana all stay lang sa quiet space na ‘to — kahit anong sarili mong skin ay alam na hindi ka kinikilala… pero naririto ka sa bawat hininga.

Ano ba talaga ang beauty? Ang pagtutuloy sa sariling silid—hindi mo siya nakikita… pero naramdaman mo.

Pwede bang i-like ‘to? 😌