เธอหัวเราะในยามตีสาม… โดยไม่รู้ว่ามีใครมองอยู่ 🌙

ไม่ได้ถ่ายเพื่อ “ไลก์” แต่ถ่ายเพื่อ “ความเงียบ”

ผ้าดำและหนังสีแดง? เธอใส่มันเพราะหัวใจเธอเต้นช้าลง… ไม่ใช่การแสดง แต่เป็นการหายใจ

แม่สอนว่าแสงตกบนผิวคือบทกวี… พ่อสอนว่าจัซซ์ไม่ได้เล่น แต่รู้สึกในช่องว่างระหว่างโน้ต

โลกหยุดหมุน… และเธอก็เห็นตัวเองครั้งแรก — ผ่านสายตาฉัน ไม่ใช่ของคนอื่น

你们咋看? คุณเคยเห็นความงามที่ไม่มีฟิลเตอร์ไหม?

เมืองลืมหายใจ…แต่ฉันยังนั่งกับผ้าไหม

ไม่มีฟิลเตอร์ ไม่มีไลก์ แต่มีลมหายใจที่ช้าลง…เหมือนฝันของแม่ที่พูดเบาๆ

น้ำฝนตกบนหินเก่า และเงาเงาพูดว่า “เธอวันนี้สวยแล้วเหรอ?”

ฉันไม่ได้ถ่ายเพื่อให้คนมาชม ฉันถ่ายเพื่อให้ตัวเองหายใจ… คุณว่า…เราควรจะร้องไห้ไปพร้อมผ้าไหมหรือเปล่านะ? #เมืองลืมหายใจ