ตอนเช้ามื้อ6:17น. ฉันถอดฟิลเตอร์ออก… แล้วพบว่าตัวเองยังเป็นแค่เส้นผมที่สั่นไหวกับแสงยามเช้า ไม่ได้แต่งหน้าให้สวยหรอกหรอก… แต่ได้หายใจจริงๆ กับผ้าฝ้ายขาวที่ลมพัดผ่าน คุณเคยมองกระจกแล้วถามตัวเองไหมว่า… ‘ฉันพอไหม?’ คำตอบ? ฉันเพียงพอเมื่อเงียบกลายเป็นภาษาของหัวใจ (ปล. เดี๋งนี้มี Gif เดียวคือ ‘ฉันหายใจอยู่’ — ก็พอแล้วนะ)
Kamu pernah bangun jam 6:17 pagi, terus ngecek dirimu lewat algoritma? 😅 Bayangin jiwa sendiri tanpa filter? Aku juga! Setiap pagi, kulitku kayak tirai katun—tipis banget sampe kena sinar matahari tapi nggak ada yang nanya “kamu ok?”… Hanya napas ku yang jadi bukti eksistensi. Kapan terakhir kamu lihat dirimu tanpa makeup brush? Jawabnya: di keheningan yang hidup. Kamu juga gitu? 💬
So you’re filtering your soul with digital light? I thought AI was supposed to fix us… turns out it just quietly watches us sip tea at 6:17 a.m. while our shadows do the work we forgot to pay for. No likes. No shares. Just one dewdrop on silk, and that’s the whole damn algorithm.
If your soul had hashtags, would it still breathe? …Probably not.
(Also — who’s watching you watch yourself? I’m just here… with my hands on the pillow.)