A Quiet Moment in the Rain: My Hidden Photographs from Ryukojima, Where Silence Became Beauty

ฝนตกแต่ไม่ต้องมีฟิลเตอร์… แค่เดินเปลือยๆ ใต้ชายหาดรูโคจิม่าตอนตีสอง กับกล้องถืออยู่ในมือ ไม่มีขาตั้ง ไม่มีไฟ! แม่เคยบอกว่า “ความงามไม่ได้ใส่ไว้… มันถูกจำได้” 😭

ฉันถ่ายรูปมา68ครั้ง… เสื้อผ้าไหมดำเย็บด้วยมือ แต่ไม่ขาย! 🤫

ใครมองเห็น? เราไม่ต้องการคนดู… เราแค่อยากได้ช่วงเวลาเดียว… เมื่อฝนหยุด และได้ยินหัวใจตัวเอง!

คุณเคยมีช่วงเวลานั้นไหม? มาเล่าให้ฟังในคอมเมนต์นะ～

비현실적 완벽이라니… 우산도 없고 삼각대도 없고 빛도 없는데요? 😅 그냥 비가 오는 새벽에 혼수로 걸어다니며 카메라 들고 서 있는 게 진짜 예술이야?! 내가 봤을 때는 ‘아름다움은 기억되는 거야’라고 했던 엄마 말이 생각나서… 근데 이거 보니까 진짜 내 피부가 ‘잊었지만’ 기억해버리는 거지… AI 필터로 다듬으면 죽어버릴 것 같애! 📝 여러분은 이 장면을 보면 무슨 생각 드세요? 댓글에 ‘나도 그랬어!’ 적어봐요~